بررسی ضرورت ارزیابی سلامت جنسی زنان و موانع آن توسط کارکنان بهداشتی و درمانی در مراجعین به بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی درمانی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

سابقه و هدف: ارزیابی سلامت جنسی یک حق انسانی در ارایه خدمات سلامت باید در نظر گرفته شود. در بیشتر کشورهای آسیایی، مسایل جنسی کم اهمیت و یا نادیده گرفته شده و بحث راجع به آن عملی زشت و ناپسند محسوب می‌شود. عدم توجه به ارزیابی سلامت جنسی می‌تواند منجر به اختلالات عملکرد جنسی و عوارضی مثل عدم تفاهم و سرخوردگی تا طلاق در زندگی زناشویی شود. لذا جهت شناخت وضعیت موجود، مطالعه‌ای با هدف تعیین آگاهی، نگرش ضرورت ارزیابی سلامت جنسی و موانع آن در کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی و بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1389 انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه‌ی توصیفی بوده که روی 200 نفر کادر بهداشتی شامل ماما، پرستار، رزیدنت زنان، رزیدنت جراحی و 30 رزیدنت داخلی که به روش نمونه‌گیری چند مرحله‌ای از هر مرکز انتخاب شدند، انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه بوده است. متغیرهای مورد بررسی شامل مشخصات دموگرافیگ، آگاهی، نگرش و موانع ارزیابی سلامت جنسی از نظر کادر بهداشتی بوده است. از آزمون‌های کروسکال والیس، من‌ویتنی و آمار توصیفی جهت بیان نتایج استفاده گردید. از نرم افزار SPSS (نسخه‌ی 13) برای تجزیه و تحلیل نتایج استفاده شد و سطح معنی‌داری 05/0P< در نظرگرفته شد. یافته‌ها: 14 درصد از ارایه‌دهندگان خدمت، ارزیابی سلامت جنسی را انجام می‌دادند. 2/84 درصد، با ضرورت ارزیابی سلامت جنسی موافق بودند. 58 درصد افراد، علت عدم انجام ارزیابی سلامت جنسی را عدم وجود آگاهی و مهارت، 62 درصد نداشتن توانایی فردی، 90 درصد ندیدن دوره آموزشی، 5/75 درصد مکان نامناسب و 5/71 درصد، وقت ناکافی را ذکر کردند. بین آگاهی در گروه‌های شغلی تفاوت وجود داشت. آگاهی رزیدنت‌های زنان بیشتر از سایرین بود. راهکار پیشنهادی از نظر ارایه‌دهندگان خدمت در 81 درصد موارد، آموزش ذکر شده است. نتیجه‌گیری: عدم ارزیابی سلامت جنسی احتمالاً به دلیل نداشتن آگاهی، توانایی و مهارت در این خصوص می‌باشد. لذا آموزش توسط تیم‌های بین رشته‌ای و بازنگری برنامه‌های آموزش پزشکی پیشنهاد می‌گردد.